Belkide Yalnızlığıma İmreniyorlar.

İnsanlarla iletişim problemi yaşayan tek insanım bence kesinlikle öyleyim. Kendi akrabalarımla bile doğru dürüst sohbet edemezken hiç tanımadığım insanlarla sohbet etmem beklenemez herhalde. Sevgilim beni arkadaşlarıyla tanıştırdığında da öyle oldu. Sustum kaldım. Aslında muhabbetlerini dinlemek hoşuma gitti. Ama dışarıdan bakıldığında ben orada sağır dilsiz gibi oturuyorum onlar muhabbetin dibinde. Düşünsenize bir.  Bok gibi bir durum kısaca. Ne zaman bunu aşacağım hiç bilmiyorum. 20 yıldır aynı terane. Ben tam ortama alışırım ya okul biter ya bir şey olur. Ayrılırız. Aslında sevgilimin beni nasıl sevdiğini(?) de bilmiyorum. Sessiz sakin bir kızım sonuçta. İnsanlarla konuşamayan. Ama bütün insanların imrendiği Çok ironik bir durum aslında. Ben kendime acıyorum insanlar bana imreniyor. Dışarıdan olmak istediğimden daha güçlü görünüyorum galiba. Sanki insanlara ihtiyacım yokmuş gibi. Oysa o kadar yalnız hissediyorum ki kendimi. Son zamanlarda tek arkadaşım bilgisayarım oldu. Sıkıldığımda hadi bir dolanıp gelelim diyebileceğim bir arkadaşım yok. Ben seneye mezun oluyorum ve kep attığımda sarılacağım hiç arkadaşım yok. Ben koskoca stadyumda tek başına yürüyeceğim, tek başına fotoğraf çekineceğim, belki fotoğraf çekenim bile olmayacak. Baloda tek başıma oturacağım kimse benim masamda oturmak istemeyecek. Tıpkı sınıftaki gibi. Dopdolu sınıfta oturacak tek yer olmamasına rağmen bir tek benim yanım boş kalıyor. İnsanların benim yanıma oturmak yerine 3 kişilik sıraya 5-6 kişi sığmaya çalıştıklarını bilirim. E ben ne yapacağım? Birde bunlara yıllık yazısı mı yazdıracağım. Ne yazarlar ki benim hakkımda. Benden ne kadar nefret ettiklerini yazarlar en fazla. Sevgilimlede muhtemelen seneye ayrılmış oluruz. E bu durumda bana bok yemek düşüyor. Üniversiteye dair tek anım olmayacak. Kaldığım yurtta bile tek arkadaşım yok. Artık insanların benden kaçmasını haklı bulmaya başladım. Bu kadar insan aynı tepkiyi veriyorsa sorun bende demektir.