Üzerimde İnsanların Gördüğü Negatif Bir Elektrik Var Ve Ben Bunu Atamıyorum.

Aslında yalnızlık tam olarak benim seçimim değildi. İnsanların her girdiğim ortamda beni dışlamasından dolayı gelişti. Bütün insanlarda oluşan ilk izlenimim soğuk, çekingen, utangaç. Çok da iç açıcı görünmüyorlar sanki. İnsanların bana ön yargılı yaklaşmalarından dolayı zamanla insanlarla arama daha çok mesafe koydum. E buda insanlardan nefret etmeme yol açtı. Şuan insanlar için genel olarak hissettiklerim kesinlikle nefret. Kızlar saçma sapan şeyleri bahane ederek uzaklaştı. Erkeklerse bana hiç yaklaşamadı bile. Ulaşılmaz kız dedikleri şey benim. Kesinlikle benim. Bir şey olduğu yok aslında sadece hiç kimse sizle konuşmaya cesaret edemiyor o kadar. Ben bundan nefret ediyorum. İnsanların benimle konuşmamasından, ortamda ben yokmuşum gibi davranmasından daha bir çok şeyden. Bazen görünmez olduğumu bile düşünürüm. Toplu taşım araçlarında neden üzerime oturmuyorlar mesela bu soruyu bir ara gerçekten çok düşünmüştüm. Bu kadar görmezden gelinen bir varlık oturduğu yerde de görünmemeli. İlkokulda Ortaokulda Lisede Üniversitede hep sınıfın istenmeyen öğrencisi oldum. Sınıf arkadaşlarımdan bir tanesi Ortaokulda keşke senin yerine bizim sınıfta Emine olsaydı demişti. Çok net hatırlıyorum. Eve gidip ağlamıştım. Rehber öğretmene herkes beni şikayet ediyordu. Sınıfa uyum sağlayamıyormuşum. Lisede de bu durum değişmedi tabi o zamanlar çok umursamazdım. Elbet bir gün bir yerde bu durum değişecek diyordum. Ve bugün üniversitede de durum aynı bütün sınıf benden nefret ediyor. Üstelik hiç bir şey yapmadığım halde. Koskoca sınıfta bir tek arkadaşının olmaması.. Çoğu kişi beni cool bellemiş. Takmıyor sanıyorlar. 20 yıl boyunca her ortamın en nefret edileni olmak. İnsan bir yere kadar takmıyor. Yalnızlığı ben seçmedim.

Üzerimde insanların gördüğü negatif bir elektrik var ve ben bunu atamıyorum.