Artık gerçekten insanlarla iletişim kurmayı unuttum.

Yalnız geldim yalnız gideceğim. Yaz okulu dolayısıyla yurttayım yine ve ben yalnız başıma oturuyorum bu saatte. Sevgilim gidince ben ne yapacağım ki. Konuşamamak o kadar koymuş ki bana. İnsanlar bir şey sorduklarında cevabı vermek yerine lafı dolandırdıkça dolandırıyorum. Konuşmayı özlemişim insanlara bir şeyler anlatmayı insanların beni dinlemesini. Ne biliyim hatta belki bana gülümsemesini. Sınıfımdaki insanların nefret dolu bakışları o kadar işledi ki içime bugün sınıfta bir şey oldu hoca bir şey sordu bende bir şeyler söyledim. Bütün herkes döndü bana gülümsedi. Hani böyle dalga olayı değil bildiğin gülümseme. Çocuk değilim 20 yaşındayım ama insanların bana öyle bakmasını gerçekten özledim. Lisedeki arkadaşlarım gerçekten harika insanlardı ve burada her şeyin bu kadar tersi olması beni resmen afallattı. Bana öyle gülümseyerek bakan tek kişi sevgilim ve oda gidince yine yalnız kalacağım. Bazen yalnızlığımdan o kadar utanıyorum ki ne yapıyorsun falan dediğinde yalan söylüyorum. Şunla geziyorum şuradayım falan. Halbuki evde pinekliyorum. Ne yapıyım o o sırada arkadaşlarıyla dışarıda oluyor ben yalnızım. Bu gerçekten kimsenin yaşamaması gereken bir duygu. Yeni bir cafe açılıyor gidemiyorum arkadaşım yok. Yeni mağaza açılıyor gidemiyorum arkadaşım yok. Alışveriş yapacağım annem kardeşim olmazsa gidemiyorum arkadaşım yok. Blogger'lar birbirleriyle arkadaşmış. Bari onlar arkadaşım olsa çok yalnızım. Artık gerçekten insanlarla iletişim kurmayı unuttum.